Hoofstuk 1

"Ma, ek het 'n kliënt hier! Ek moet gaan."

Cassandra Baruch druk haar vinger in haar ander oor sodat sy na haar ma se gekerm kan luister deur die slegte sein opvangs van haar selfoon.

"Maar dit is Oukersaand!" Sê haar ma sleeptong deur die klein luidspreker. "Jy moet saam met jou familie wees, nie met ‘n ou wat jou behandel soos jou pa my behandel het nie."

Cassie trek haar iPhone weg van haar oor af en staar met walging daarna. Dit was nog nie eers aandete nie en alreeds klink dit of haar ma in die Jack Daniels whiskey ingevaar het. Die ry van mense wat koffie wil bestel het nou al gegroei na nege mense. Ieder en elke een van hulle het haar aangegluur omdat sy verkies om op haar foon te gesels, in plaas daarvan om hulle bestellings te vat.

"Ma! Ma! Luister vir my!" Cassie roep Ezra, haar mede-Barista by hierdie walglike hool van 'n koffiewinkel met waaiende hande. "Regtig. Ek gaan my werk verloor as jy my nog een keer hier bel terwyl ek nog aan diens is."

"Jy kies daardie seun bo jou eie ma?" mompel haar ma. "Na alles wat ek opgeoffer het toe jou pa ons verlaat het?"

Haar ma se stem het aangehou en aangehou met dieselfde ou eentonige deuntjie, behalwe dat dit vandag op steroïedes was omrede haar ma sopas ‘n telefoon oproep van haar pa ontvang het.

Cassie sit haar hand op die gehoorstuk en probeer oogkontak maak met die volgende kliënt in die ry, 'n lang, skraal gesig man met ‘n los grys strepiespak en 'n rooi strikdas. Strepiespak man kyk nie vir haar nie, maar staar na sy horlosie en beweeg sy vingers op die telling van die sekonde wyser.

“Ek sal nou met u wees, Meneer.”

"Ek staan nou al vir 11 minute in hierdie ry." Die man maak nie oogkontak nie. "En vir elke een van daardie 11 minute is jy nou al op die telefoon."

"Ek is jammer, meneer." Cassie druk die telefoon teen haar groen Barista voorskoot, sodat die man nie kan hoor hoe haar ma weer een van haar histrioniese uitbarstings het nie. "Dis soort van 'n familie krisis.”

"Moet jy vir iemand ‘n ambulans bel?" Die man buig vorentoe en steek sy vinger in haar gesig.

"N-nee, Meneer." Cassie staar af na haar Doc Martins. "Dis net ... my pa ..."

"En wat het jy aan jou ma gedoen jong dame, dat sy so teleurgesteld is?" Strepiespak man beduie na die foon waar haar ma se hoë-frekwensie stem deur die versperring van Cassie se klere filtreer.

Cassie staar hulpeloos na haar mede-Barista Ezra. Op ses-voet-drie met 'n liggaamsbou wat 'n riempie spaghetti kon laat vet lyk, was Ezra in die proses om 'n soja latte meesterlik met een hand te meng, terwyl hy met die ander hand melk stoom vir 'n totale ander kliënt. Hy gee haar 'n simpatieke glimlag, maar met sy hande vol kan Ezra nie van veel hulp wees nie.

Haar foon maak kraak geluide toe sy die luidspreker tussen haar vetrolle indruk, wat oor die gordel van haar uitgesnyde 'Lip Service" handelsmerk kleefbroek loer.

"Na alles wat ek vir jou opgeoffer het en dit is hoe jy my terugbetaal?" haar ma skree oor die iPhone. "Jy gaan nog een van die dae huistoe kom en my dood vind van 'n gebroke hart!"

Cassie frons en wonder of sy die iPhone in die smoothie vermenger moet gooi of haar ma moet humor in die hoop dat dit haar volgende suip sessie sal verhoed. Haar ma se geskreeu raak so hard dat al nege mense in die ry verleë na mekaar kyk, omdat hulle gedwing word om na so 'n persoonlike gesprek te luister. Die laaste man in die ry gooi sy hande in die lig op en verlaat die winkel.

"Ek dink ek wil met jou bestuurder praat," sê strepiespak man. Hy kyk op sy horlosie. "Dis al twaalf minute en dertig sekondes."

Cassie pluk die foon terug na haar oor toe.

"Ma!" skree sy. "Ek kan nie nou hieroor praat nie! Ek sien jou môre middag een of ander tyd." Sy sit die foon neer en staar net lank genoeg daarna om die klank af te sit. Sy loer weer vinnig na haar foon om te sien of sy enige boodskappe gemis het. Daar was niks nie. Mauricio het nogsteeds nie haar oproep beantwoord nie.

Sy druk die iPhone in haar sak en sit 'n vals grynslag op, dit was die naaste wat sy aan 'n glimlag kon kom, haar koel grys oë word beklemtoon deur die dik, swart oogomlyner wat sy gebruik om haar die gewilde grootoog geanimeerde voorkoms te gee.

Net voordat sy op vakansie gegaan het, het die bestuurder met Cassie ‘gepraat’ oor haar houding as sy haar werk wou behou. Geen heup-hoë stewels met meer as 'n een-duim dik platforms nie. Geen uitgeknipte denims met skedels op hulle geverf nie. Moenie werk toe kom geklee in swart van kop-tot-tone nie. Geen ringe of oormatige juweliersware nie. Nie meer as twee oorbelle in haar ore en niks neusringe behalwe 'n enkele klein stud nie.

Bedek daardie tatoeëermerke. Pikswart hare is reg, maar dit moet netjies vasgemaak word in 'n poniestert en daar mag absoluut geen blatante kunsmatige kleure wees nie. Gewone T-hemde met geen "Goth rock” groep logo’s voorop nie, soos die uitheemse Alien Sex Fiend. Jitte! Dit alles vir 'n werk wat net ‘n minimum lone betaal?

"Ek is baie jammer, Meneer." Cassie gee voor om vriendelik met strepiespak man te wees. "Wat kan ek vir u kry?"

"Jou moer ..." dink sy vir haarself.

"Ek het gevra om met jou bestuurder te praat," strepiespak man tik op sy horlosie, "en ek gaan nie die plek verlaat totdat ek dit nie gedoen het nie. Dis dertien minute en agt sekondes."

"Sy's nie vandag hier nie," se Cassie. "Ons is kort beman omdat sommige van ons mense weggegaan het vir Kersfees."

Meer soos die bestuurder het ons vir die week verlaat en toe het twee mense nog boon op alles, vanoggend bedank. Morone ...

"Toe -ek- jou ouderdom was," strepiespak man skud sy vinger in haar gesig, "het ons onsself beroem daarop dat geen kliënt ooit meer as drie minute spandeer het, van die oomblik wat hulle by die deur ingestap het, totdat ons ‘n koppie koffie aan hulle oorhandig het nie. Drie minute. Nie dertien nie! En ons is beslis nie toegelaat om op die telefoon te praat nie! "

Cassie het die drang weerstaan om vir strepiespak man te vra of hy ook drie myl opdraande deur 'n sneeu storm moes stap om by die werk uit te kom, en het oogkontak gemaak met die vrou wat ongeduldig agter hom in die ry wag.

"Hoe kan ek u help, Mevrou?"

Strepiespak man gryp 'n toegedraaide biscotti van die toonbank af en skud dit na haar kant toe soos 'n polisieman se knuppel. "Ek is nog nie klaar met jou nie, jong dame!"

"Ja jy is." Cassie rol haar koel grys oë. Sy kyk verby hom na die volgende persoon in die ry, 'n middeljarige vrou wat 'n gereelde besoeker hier is, maar Cassie ken nie haar naam nie. "Volgende?"

Die vrou het haar mond oop en toe gemaak, gretig om haar koffie te kry, maar nie so gretig om voor strepiespak man in te spring wat op hierdie stadium van die geveg ‘n bohaai wou maak.

Ezra maak sy dubbele bestelling klaar en sit die twee drankies in die wagtende hande van sy kliënte; en beweeg dan om agter haar te staan.

"Ek kan jou sommer hier help, Meneer." Ezra het vir strepiespak man sy mees bekoorlikste bleek siel glimlag gegee.

"Ek is nog nie klaar nie," sê strepiespak man, sy gesig word pers.

Ezra vryf sy kuif terug met die agterkant van sy hand. "Ek sê jou wat? Wat as ek vir jou 'n koppie koffie op die huis gee? Met 'n tot glasie espresso en enige geur wat jy sou verkies?"

"Sy is onbeskof!" strepiespak man wys na Cassie.

"Ja, sy is," stem Ezra.

"Ek wil haar afgedank hê."

Ezra hou sy hande in die lig. "Ek gaan nie met jou argumenteer nie, Meneer. Jy is reg. Cassie het ‘n slegte dag vandag en ek probeer om omverskoning te vra daarvoor deur vir jou 'n koppie koffie op die huis te gee. Dit is die beste wat ek vir jou kan doen, Meneer. "

Cassie het gefokus op die vrou wat agter strepiespak man staan, wat die deur dophou asof sy wou hol.

"Dark Roast, ‘n tot glasie sjokolade neut, twee Splenda’s, afgeroomde melk, korrek?" Cassie rammel die vrou se gereëlde bestelling af.

Die vrou se oë rek wyd.

"J-ja," het sy gesê. "Hoe het jy ..."

"As my ma my nie bel om vir my te sê dat my pa hospitaal toe gejaag is met gevorderde nierversaking en dalk nie sal lewe tot Nuwejaarsdag nie," Cassie praat hard genoeg sodat die hele ry haar kan hoor, "is ek eintlik 'n baie goeie Barista. Wil jy ook jou gereelde amandel biscotti met jou koffie hê, Mevrou?"

Strepiespak man bly doodstil.

Ezra gee 'n selfvoldane glimlag.

Cassie bedien die vrou se bestelling, asook die volgende sewe mense in die ry, sowel as nog drie ander wat bygekom het. Met ‘n skoon ry, ten minste vir nou, kyk sy weer na haar selfoon om te sien of Mauricio vir haar 'n sms-boodskap gestuur het. Niks nie.

Sy gryp 'n skoonmaak lap en begin die toonbank woedend af vee. Soos wat dikwels gebeur as hulle besig is, lyk die toonbank asof die hemel self oopgemaak het en koffie gronde neergereën het soos 'n plaag van miniatuur swart sprinkane.

Ezra leun sy lang, skraal liggam teen die toonbank naby haar. Cassie gee voor dat sy nie raaksien hoe hy haar hande dophou, asof alles wat sy doen absoluut wonderlik is. Hy vee weer sy lang kuif agter toe, sodat sy sy gesig kan sien en gee vir haar 'n skewe glimlag. Dit sou ideaal gewees het, as daar nie 'n puisie die grootte van Texas op sy ken was nie.

"Dankie," mompel Cassie. Sy poleer die nagemaakte swart graniet toonbak met spierkrag, en kyk skrams elke nou en dan na die iPhone wat sy op die toonbank langs haar neergesit het. Sy wou seker maak sy hoor die gons van die foon wanneer Mauricio haar terugbel.

"Jy is welkom," sê Ezra.

Hy draai sy vadoek, ingedagte en sweep dit in die...